ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

     Η μετάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού στους ανθρώπους και η αποδοχή του λυτρωτικού μηνύματος αυτού,  που συντελείται σε όλη την οικουμένη έχει πολλά χαρακτηριστικά του ελληνικού πνεύματος. Η ανάπτυξη του ελληνικού πνεύματος συντελέστηκε στις περιοχές της Μέσης Ανατολής από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου[1]. Η εξάπλωση του Ελληνισμού συντελείται με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την καθιέρωση των ελληνιστικών βασιλείων από τους διαδόχους του, σε όλη την περιοχή της λεκάνης της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Με την επέκταση αυτή ο Ελληνισμός ήρθε σε αμεσότερη επαφή με τους αυτόχθονες πολιτισμούς των χωρών της κατάκτησης του,  με αποτέλεσμα οι επιδράσεις να είναι αμφίρροπες, ιδιαίτερα με τους Ιουδαίους της διασποράς[2]. Ο Ελληνισμός, αποτέλεσε την κυρίαρχη πνευματική, γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα του μέχρι της εποχής του υπάρχοντος γνωστού κόσμου.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (περ. 480-430 π.Χ.) τα τέσσερα στοιχεία που προβάλλουν ως χαρακτηριστικά της ενότητας των Ελλήνων είναι: α) το αίμα, δηλαδή η κοινή καταγωγή, β) η γλώσσα, γ) η θρησκεία και δ) τα ήθη. Ο Ελληνισμός είναι κατά τον Ηρόδοτο πρωτίστως και κυρίως ένα γεγονός πολιτιστικό[3]. Η έννοια του Ελληνισμού αναφέρονταν στην παιδεία και τον πολιτισμό ως χαρακτηριστικά της ζωής όλων σχεδόν των λαών της Μεσογείου. Ο Ελληνισμός αποτελεί και χαρακτηρίζει τελικά ένα τρόπο ζωής, μια ιδέα πολιτισμού. Ως Έλληνας χαρακτηρίζεται όποιος είναι κάτοχος της ελληνικής παιδείας.

Ο Χριστιανισμός είναι μια κοσμοθεωρία, που βασίζεται στη χάρη του ενός και μοναδικού Θεού, που δημιουργεί τον κόσμο και έτσι τον υπερβαίνει[4]. Σε αντίθεση με τον Ελληνισμό, ο Χριστιανισμός, είναι μια θρησκεία και μάλιστα μονοθεϊστική. Μια θρησκεία που έχει δημιουργηθεί εξ’ αποκαλύψεως και ανήκει στις λεγόμενες «θρησκείες του βιβλίου»[5].

Ο Ελληνισμός την εποχή των πρώτων χριστιανικών αιώνων, πρέσβευε ως βασική αρχή της τελείωσης του ανθρώπου την ηθική της αριστείας [6].  Η ολοκλήρωση και υπεροχή του ενάρετου ανθρώπου, που έτσι θα μπορέσει να οδηγηθεί στην τελειότητα και σωτηρία. Ο Ελληνισμός είναι επίσης μια κοσμοθεωρία, η οποία στηρίζεται στη φύση. Για αυτό τον λόγο είναι πολυθεϊστικός και αναφέρεται στον κόσμο. Βασικό και πρωταρχικό, ήταν η λύτρωση του ανθρώπου από τη μοίρα και το θάνατο[7]. Όλη η φιλοσοφία που αναπτύχθηκε την εποχή εκείνη, αναφέρονταν στην δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου και την σχέση αυτού με την υπόλοιπη φύση[8]. Έτσι λοιπόν αναπτύχθηκε σταδιακά η θεωρία της κοσμογονίας ως ερμηνεία της προέλευσης και γέννησης του κόσμου με βάση το χάος ή κάτι που προϋπήρχε και τους νόμους της φύσης[9].

Ο Χριστιανισμός αντίθετα, πρόβαλε μία άλλη θεωρία για την γέννηση του κόσμου, της δημιουργίας αυτού από δυνάμεις εκτός του κόσμου[10]. Για τον Χριστιανισμό ο κόσμος είναι δημιούργημα της αγαθότητας και της αγάπης του Θεού και δημιουργήθηκε «εκ του μη όντος». Ο Θεός,  ο δημιουργός του κόσμου, είναι αγαθός, άκτιστος και πέρα από τον κόσμο[11]. Ο Χριστιανισμός επιχειρεί και πετυχαίνει να δώσει λύση σε προβλήματα κυρίως υπαρξιακά του ανθρώπου και να δώσει νόημα στη ζωή του. Εκείνο το οποίο υπόσχεται είναι η λύτρωση από τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου. Το χριστιανικό μήνυμα πλέον αναφέρεται και επικεντρώνεται στη βάση του τέλους του κόσμου της φθοράς και του θανάτου[12]. Ο Χριστιανισμός προβάλει την ενανθρώπιση, την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού[13]. Η ανάσταση του Χριστού είναι η λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο, δίνοντας μια εσχατολογική διάσταση στην ως τότε γνωστή θεώρηση του κόσμου[14].

Η προσωπική στάση και φιλοσοφία απέναντι στη ζωή, τον κόσμο, η αρνητική αντίληψη για το σώμα και το χωρισμό του από την ψυχή με σκοπό την επανένωση με το Θεό, βρίσκουν πλέον απήχηση σε κάθε χριστιανό.

      Το υπέδαφος στο οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο αρχικός Χριστιανισμός πρέπει να αναζητηθεί  στον Ιουδαϊσμό και όχι στον Ελληνισμό της εποχής εκείνης. Ο Χριστιανισμός προήλθε μέσα από την πολιτιστική και θρησκευτική μήτρα του Ιουδαϊσμού, μέσω του οποίου εκπληρώνονταν οι προσδοκίες του[15].

Ο Ιουδαϊσμός και ο Ελληνισμός αντιπροσωπεύουν για την εποχή εκείνη δυο μεγέθη ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι υπήρξε μία σύγκρουση μεταξύ Ιουδαίων και Ελλήνων σε πολλά μέτωπα: Θρησκευτικό, φιλοσοφικό, ιδεολογικό.  Πέρα όμως από τις μακρόχρονες αντιθέσεις, συγκρούσεις και προστριβές, πραγματοποιήθηκε μια βαθιά διείσδυση του Ελληνισμού στον Ιουδαϊσμό και αντίστροφα[16]. Ο Ελληνικός πολιτισμός αποτέλεσε για πολλούς αιώνες στοιχείο ενότητας των λαών, το οποίο επηρέασε και το Ιουδαϊκό κράτος. Ο Ελληνισμός άσκησε επίδραση στον Ιουδαϊσμό των ελληνιστικών χρόνων σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτιστικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό[17]. Οι Ελληνιστές Ιουδαίοι ήταν αυτοί που αρχικά συνέδεσαν στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό[18]. Ελληνιστές ήταν και οι «επτά διάκονοι».

Τη συνέχεια του έργου του Χριστού και τη διάδοση του ευαγγελίου μετά το θάνατο και την ανάσταση Αυτού, ανέλαβαν οι μαθητές Του, οι απόστολοι^[19]. Βασικό και θεμελιώδη ρόλο για την εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού, διαδραμάτισε ο απόστολος Παύλος. Η αρνητική στάση των Ιουδαίων απέναντι στο ευαγγέλιο του Χριστού, οδήγησε τον Παύλο να κηρύξει το λόγο του Θεού σε άλλους λαούς εκτός της Ιουδαίας[20]. Για την εφαρμογή του σχεδίου του Θεού και τη διάδοση του ευαγγελίου στα έθνη, ο Παύλος ανέλαβε την πραγματοποίηση περιοδειών στην τότε γνωστή οικουμένη και την κατά τόπους οργάνωση εκκλησιών[21]. Ως εφόδιά του ο Παύλος χρησιμοποίησε την ευρεία παιδεία του, ελληνιστική και φιλοσοφική , με όρους και ιδέες από το ελληνιστικό περιβάλλον[22]. Η μέθοδος αυτή που ακολούθησε ο Παύλος για την αποτελεσματικότητα του ιεραποστολικού του έργου, είναι βέβαιο πως είχε ανταπόκριση[23].

Βασικό στοιχείο για τη σύνδεση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού αποτελεί το πρόσωπο του Χριστού ως όντος και η σχέση του με τον κόσμο[24]. Η αρχική Χριστολογία θα προσλάβει χαρακτήρα κοσμολογικό και θα συνδεθεί με την αρχή, τη δημιουργία του κόσμου και τη συντήρηση αυτού[25]. Ο Χριστός είναι ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, η αρχή του κόσμου και στο πρόσωπό Αυτού συντηρείται και ενώνεται ολόκληρη η κτίση[26]. Η ανάσταση του Χριστού ανοίγει το δρόμο για τη λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο, δίνοντας μια εσχατολογική διάσταση στη τότε θεώρηση του κόσμου[27]. Η αποκάλυψη του Θεού και του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρώπου είναι στοιχεία που απαντάμε έντονα στις επιστολές του Παύλου[28].

Συνεχιστής του έργου του Παύλου υπήρξε ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Ιωάννης ταύτισε την έννοια του Λόγου με τον προαιώνιο δημιουργό του κόσμου και τον σαρκωθέντα Υιό του Θεού, τον σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου[29].

Τον 2^ο αι. μ.Χ., ο Γνωστικισμός υπήρξε το φιλοσοφικό κίνημα που αμφισβήτησε περισσότερο από κάθε άλλο τον Χριστιανισμό. Ο Γνωστικισμός ήταν αποτέλεσμα του << συγκρητισμού >>, το οποίο δεν έγινε ποτέ ενιαίο σύστημα[30].

Μεταγενέστεροι συνεχιστές του έργου του Παύλου υπήρξαν οι Απολογητές, οι υπερασπιστές του διωκόμενου Χριστιανισμού[31]. Οι Απολογητές στόχευαν στην αντιμετώπιση του Υλισμού και του Πανθεϊσμού, οι οποίοι είναι αντίθετοι με τον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του ελληνικού πολιτισμού χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα και ορολογία[32].

Αποτέλεσμα αυτού είναι η σύζευξη της Φιλοσοφίας με τη Θεολογία, κάτι που επιχείρησαν και κατάφεραν να εφαρμόσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας κατά τον 4^ο και 5^ο αι. μ.Χ.[33]. Από τους μεγαλύτερους και κορυφαίους αλεξανδρινούς θεολόγους υπήρξαν οι Μέγας Βασίλειος και Γρηγόριος Νύσσης[34]. Ο Μέγας Βασίλειος γνώστης της ελληνικής παιδείας και θεολόγος, υπερασπίστηκε τον Χριστιανισμό και αντιμετώπισε τον Νεοαρειανισμό του Ευνομίου. Ο Γρηγόριος Νύσσης  προσπάθησε να διαμορφώσει το χριστιανικό δόγμα με επιδράσεις της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, κυρίως του Πλατωνισμού[35]. Ο Μέγας Βασίλειος και ο αδερφός του Γρηγόριος Νύσσης  προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο και τη θεϊκή καταγωγή του. Έτσι  οδηγήθηκαν αναπόφευκτα στη διαμόρφωση πλήρους χριστιανικής κοσμολογίας και ανθρωπολογίας, δίδοντας στον χριστιανισμό μορφή θρησκείας γνώσης και λατρείας. Με τον τρόπο αυτό ο χριστιανισμός μετατρέπεται σε βιωματική κατάσταση της σάρκωσης του Λόγου του Θεού και με την παρουσία  του Αγίου Πνεύματος στην καθημερινότητα του ανθρώπου, συνδέει την υπέρτατη αρχή με την κτίση.  Ήταν αυτή ακριβώς η σύνθεση που ο φυσικός Ελληνισμός αδυνατούσε να εκφράσει.

Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, κατόρθωσαν να περάσουν από τα πρώτα χρόνια της συνάντησης τους μια σχέση συμπόρευσης. Ο <<εκχριστιανισμός>> του Ελληνισμού, είχε σαν φυσική συνέπεια τον <<εξελληνισμό>> του Χριστιανισμού. Αυτό σημαίνει κυρίως μια τάση απόδοσης νοήματος της παρούσας ζωής[36].

ΤΖΙΟΡΤΖΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Θεολόγος

---

[1] Ι. Ζηζιούλα, Ελληνισμός και Χριστιανισμός: η συνάντηση των δύο κόσμων, (Αθήνα: Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, 2008), 18.
[2] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 18.
[3] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, Η Ορθοδοξία ως Κληρονομιά: οι πρώτες ιστορικές καταβολές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τ. Α’, (Πάτρα: Ε.Α.Π., 2002), 31.
[4] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 52.
[5] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 38.
[6] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 34.
[7] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 104.
[8] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 104.
[9] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 37.
[10] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 37.
[11] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 40.
[12] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 44.
[13] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 40.
[14] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 114.
[15] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 14.
[16] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 14-15.
[17] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 44.
[18] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 64.
[19] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 80.
[20] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 81.
[21] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 81.
[22] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 70.
[23] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 83.
[24] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 104.
[25] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 108.
[26] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 110.
[27] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 114.
[28] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 83.
[29] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 90.
[30] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, Η Ορθοδοξία ως Κληρονομιά: Θεολογία και Φιλοσοφία στην Εποχή των Πατέρων, τ. Γ’, (Πάτρα: Ε.Α.Π., 2008), 36.
[31] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, ό. π., 37.
[32] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, ό. π., 44.
[33] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, ό. π., 49.
[34] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, ό. π., 45.
[35] Α. Μαράς, Η. Τεμπέλης, Χ. Τερέζης και Σ. Τριαντάρη, ό. π., 50.
[36] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 46.

 https://koinwniagnwsis.gr

ΠΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ-ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ;

Το Μυστήριο της εξομολόγησης κόβει το δικαίωμα του Διαβόλου Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν, να φύγει η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτoνται λιγάκι. Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση. Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου. Πριν λίγο καιρό, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι. Αν περνούσε από κει μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό. Δεν θα ήξερε από πού του ήρθε.

Μόλις τα είδα, κάνω τον Σταυρό μου και περνώ από μέσα· τα διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του. Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμιά δύναμη, καμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-κάφ» σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρει, έχει δόντια και τον ξεσκίζει. Ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

Ακόμη και όταν πεθάνει κανείς και είναι τακτοποιημένος, την ώρα που η ψυχή του ανεβαίνει στον Ουρανό, είναι σαν να τρέχει ένα τραίνο και άλλα σκυλιά τρέχουν από πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…» και άλλα από μπροστά γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…». Αλλά, αν δεν είναι τακτοποιημένος, είναι σαν να βρίσκεται σε τραίνο που δεν μπορεί να τρέξει με ταχύτητα, γιατί είναι χαλασμένες οι ρόδες, οι πόρτες ανοικτές και μπαίνουν τα σκυλιά μέσα και δαγκάνουν και κανέναν.

Όταν ο διάβολος έχει αποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στον άνθρωπο και τον έχει κυριεύσει, τότε πρέπει να βρεθεί αιτία, για να κοπούν τα δικαιώματα. Αλλιώς, όσες προσευχές και να κάνουν οι άλλοι, αυτός δεν φεύγει. Σακατεύει τον άνθρωπο. Οι ιερείς δώσ’ του-δώσ’ του εξορκισμούς, και τελικά τα πληρώνει ο άνθρωπος, γιατί βασανίζεται ακόμη περισσότερο από τον διάβολο. Πρέπει να μετανοήσει ο άνθρωπος, να εξομολογηθεί, να κοπούν τα δικαιώματα που έχει δώσει, και μετά θα φύγει ο διάβολος· αλλιώς θα ταλαιπωρείται. Μια μέρα, δυό μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε εξορκισμούς, αφού ο διάβολος έχει δικαιώματα, δεν φεύγει.

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Λόγοι Α’, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

http://paterikos.blogspot.gr/2016/04/blog-post_99.html#more

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Μόρφωσις καὶ εὐσέβεια

Μόρφωσις καὶ εὐσέβεια

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΚΑΝΕΝΑΣ δέν µπορεῖ νά ἀµφισβητήσει τή µόρφωση σ᾿ ἕνα κληρικό ἤ µοναχό τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀπαραίτητη καί βοηθάει πολύ στό ποιµαντικό ἔργο. Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή µας, πού οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀρκετή κοσµική µόρφωση καί ἀπαιτοῦν ἀπό τούς κληρικούς νά ἔχουν τά ἀνάλογα προσόντα προκειµένου νά ἐργάζονται ἀποδοτικά καί νά µποροῦν νά ἀνταποκρίνονται στίς σύγχρονες ἀνάγκες. Ὡστόσο, µόνη της ἡ µόρφωση δέν φτάνει.

Εἶναι βέβαια χρήσιµο µέσον, δέν εἶναι ὅµως αὐτή πού θά βοηθήσει τόν κληρικό νά ποιµάνει ἐπιτυχῶς τό λαό τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται νά συνοδεύεται καί ἀπό εὐσέβεια, ἱερό ζῆλο καί φόβο Θεοῦ. ∆ίχως αὐτά δέν µπορεῖ νά προκύψει σηµαντικό ἔργο.

Στήν ἐποχή µας οἱ περισσότεροι κληρικοί ἔχουν µόρφωση. Ἔχουν φοιτήσει σέ ἐκκλησιαστικές καί θεολογικές σχολές. Ὑστεροῦν ὅµως στόν πνευµατικό ἀγώνα. ∆έν ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό κοσµικό φρόνηµα, γι᾿ αὐτό καί κινοῦνται ὡς ἐπαγγελµατίες καί ὄχι ὡς λειτουργοί τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ὅπως καί οἱ περισσότεροι γέροντες τῶν ἡµερῶν µας, δέν διέθετε µεγάλη µόρφωση οὔτε καί προγραµµάτιζε τίποτα. Καί ὅµως τό πνευµατικό του ἔργο ὑπῆρξε µεγάλο µέ θαυµαστά ἀποτελέσµατα. Τό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας εἶχε γίνει τό µεγάλο πνευµατικό σχολεῖο, ὅπου φοίτησαν χιλιάδες ἄνθρωποι καί δέχτηκαν τήν εὐεργετική του ἐπίδραση. Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης σχολιάζει σχετικά: «∆έν διέθετε περγαµηνές κοσµικῆς παιδείας ὁ Ὅσιος Παΐσιος. Μόνον τό ∆ηµοτικό Σχολεῖο εἶχε τελειώσει. ∆ιέθετε ὅµως τό θεῖο φωτισµό καί µία φυσική χάρη, γοητεία καί ἁπλότητα, πρό παντός δέ πολλή ἀγάπη καί ἐσωτερικό δόσιµο πρός ὅσους τόν ἄκουγαν ἤ ζητοῦσαν τήν βοήθειά του. Πανεπιστηµιακοί θεολόγοι µέ πολυχρόνιες σπουδές, ὅπως καί ἐπίσκοποι µορφωµένοι καί ἄλλοι ἐπιστήµονες, στόν Γέροντα Παΐσιο προστρέχαµε γιά συµβουλές καί πνευµατική ἀνακούφιση» (περιοδικό «Θεοδροµία», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2015, σελ. 186-187).

Ὁ πνευµατικός ἀγώνας εἶναι ἀναγκαῖος γιά ὅλους τούς χριστιανούς. Κληρικοί, λαϊκοί καί µοναχοί πρέπει νά ἀγωνίζονται καί νά τηροῦν τίς ἐντολές. Νά ἀγωνίζονται πρωτίστως κατά τῶν παθῶν τους, νά µετανοοῦν γιά τίς ἁµαρτίες τους καί νά ἐκδηλώνουν ἔµπρακτη ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς. Οἱ κοσµικοί συνήθως δέχονται τήν ἀγάπη καί ἀρνοῦνται τόν πνευµατικό ἀγώνα. ∆ραστηριοποιοῦνται σέ διάφορους συλλόγους καί ὀργανώσεις, γιά νά προσφέρουν στούς ἔχοντες ἀνάγκη, χωρίς ποτέ νά στρέψουν τό νοῦ τους στή δουλωµένη ἀπό τά πάθη καρδιά τους. Προβάλλουν τό ἔργο τους καί κρύβουν ἐπιµελῶς τήν ἀθλιότητά τους. Πολλές φορές ὑπεραγαποῦν τά ζῶα καί τή «µητέρα φύση», ἐνῶ γιά τούς ἀνθρώπους ἔχουν µειωµένο ἐνδιαφέρον. Προφανῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βρίσκονται µακριά ἀπό τήν ἀληθινή ἀγάπη πού διδάσκει τό Εὐαγγέλιο.

Ορθόδοξος Τύπος, 8/4/2016

http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/04/blog-post_49.html

Άγιος Νεκτάριος: Τίποτα να μην σας απελπίζει!

 Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.

Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.

Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν’ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.

Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ’ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν’ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γί’ αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό. Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῷ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά.

Ἂν ἀγωνίζεσαι τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύσει. Στὸν ἀγώνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του.

Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμα παραπτώματα. Ἄν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέστε στὸ Θεό, ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει.

Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα, πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μία σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή.

Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γί’ αὐτὸ εἶναι βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνεται ἀπὸ τὸ διάβολο, γιὰ ν’ ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ.

Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.

Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.

Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

Πηγή: imverias.blogspot

Η ανάγκη πνευματικού οδηγού ( Άγιος Παΐσιος )

- Γέροντα, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Βοηθάει αυτό;

- Άλλα τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και άλλα τώρα. Σήμερα αυτό δεν βοηθάει.

- Γιατί, Γέροντα; Τότε είχαν πιο πολύ ζήλο;

- Και πιο πολύ ζήλο είχαν και δεν είχαν αυτά που έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Τώρα, βλέπεις, τα ανδρόγυνα χωρίζουν στα καλά καθούμενα, δεν είναι όπως παλιά.

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες, εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα! Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή, και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με, παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;

Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και λυτρώνονται.

- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν βρίσκουμε καλούς πνευματικούς, γι’ αυτό δεν πάμε να εξομολογηθούμε».

- Αυτά είναι δικαιολογίες. Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφόσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το μυστήριο, έχει την θεία Χάρη και, όταν διαβάση την συγχωρητική ευχή, ο Θεός σβήνει όλες τις αμαρτίες τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. Από μας εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως. Ήρθε εκεί στο Καλύβι μια φορά κάποιος που είχε ψυχολογικά προβλήματα, με τον λογισμό ότι έχω διορατικό χάρισμα και θα μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι προβλέπεις, μου λέει, για μένα;». «Να βρης, του λέω, έναν πνευματικό να εξομολογήσαι, για να κοιμάσαι σαν το πουλάκι και να μην παίρνης χάπια». «Δεν υπάρχουν, μου λέει, σήμερα καλοί πνευματικοί. Παλιά υπήρχαν». Έρχονται με καλό λογισμό, ότι θα βοηθηθούν, αλλά δεν δέχονται αυτό που τους λες, και κρίμα στα ναύλα.

Βλέπω όμως και μια καινούργια τέχνη του διαβόλου. Βάζει στους ανθρώπους τον λογισμό ότι, αν κάνουν κάποιο τάμα και το εκπληρώσουν, αν πάνε και κανένα προσκύνημα, είναι εντάξει πνευματικά. Και βλέπεις πολλούς να πηγαίνουν με λαμπάδες και με τάματα στα μοναστήρια, στα προσκυνήματα, να τα κρεμάνε εκεί, να κάνουν και μεγάλους σταυρούς, να κλαίνε και λιγάκι, και να αρκούνται σ’ αυτά. Δεν μετανοούν, δεν εξομολογούνται, δεν διορθώνονται, και χαίρεται το ταγκαλάκι.

- Γέροντα, ένας άνθρωπος που δεν εξομολογείται μπορεί να είναι εσωτερικά αναπαυμένος;

- Πώς να είναι αναπαυμένος; Για να νιώση κανείς ανάπαυση, πρέπει να πετάξη τα μπάζα από μέσα του. Αυτό θα γίνη με την εξομολόγηση. Ανοίγοντας ο άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό και λέγοντας τα σφάλματά του, ταπεινώνεται, και έτσι ανοίγει την πύλη του Ουρανού, έρχεται πλούσια η Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται.

Πριν από την εξομολόγηση στην κορυφή του υπάρχει ομίχλη, βλέπει θαμπά και δικαιολογεί τα σφάλματά του. Γιατί, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος από τις αμαρτίες, δεν βλέπει καθαρά. Με την εξομολόγηση κάνει μια «φούουου», φεύγει η ομίχλη και καθαρίζει ο ορίζοντας. Γι’ αυτό, όσους έρχονται να συζητήσουμε ένα θέμα ή να μου ζητήσουν μια συμβουλή κ.λπ., αν δεν έχουν εξομολογηθή ποτέ, τους στέλνω πρώτα να εξομολογηθούν και μετά να έρθουν να μιλήσουμε. Μερικοί μου λένε: «Γέροντα, αφού εσύ μπορείς να καταλάβης τι πρέπει να κάνω γι’ αυτό το θέμα, πες μου». «Και να καταλάβω εγώ τι πρέπει να κάνης, τους λέω, δεν θα καταλάβης εσύ τι θα σου πω. Γι’ αυτό πήγαινε πρώτα να εξομολογηθής και ύστερα έλα να συζητήσουμε». Γιατί, πώς να επικοινωνήσης και να συνεννοηθής με έναν άνθρωπο, όταν βρίσκεται σε άλλη συχνότητα;

Με την εξομολόγηση πετάει ο άνθρωπος από μέσα του ό,τι άχρηστο έχει και καρποφορεί πνευματικά. Μια μέρα έσκαβα τον κήπο μου, για να φυτέψω λίγες ντοματιές. Εκείνη την ώρα ήρθε κάποιος και μου λέει: «Τι κάνεις, Γέροντα;». «Τι να κάνω; του λέω, εξομολογώ τον κήπο μου». «Καλά, Γέροντα, μου λέει, χρειάζεται και ο κήπος εξομολόγηση;». «Ασφαλώς χρειάζεται. Έχω διαπιστώσει πως, όταν τον εξομολογώ, βγάζω δηλαδή έξω πέτρες, αγριάδες, αγκάθια κ.λπ., τότε βγάζει επίσημα κηπευτικά, αλλιώς οι ντομάτες γίνονται κιτρινιάρικες, καχεκτικές!»…

Άγιος Παΐσιος

Πηγή: http://agapienxristou.blogspot.gr/