Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή.

 

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ …». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία. να μη σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ …;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.
Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!
Σας πιάνει φοβία κι απογοήτευση; Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο Ίδιος.
Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ’ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.
Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν’ απαλλαγείτε από αυτές. Ν’ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν’ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ’ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ’ αυτό», παραδείγματος χάριν, τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ’ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.
Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσομε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.
Πηγή: Βιβλίο “Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλιβίτου, Βίος και Λόγοι” – Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων.

Η αναίδεια διώχνει την θεία Χάρη

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου


Χρειάζεται πολλή προσοχή. Η άτακτη και απρόσεκτη
συμπεριφορά είναι εμπόδιο της θείας Χάριτος. Η έλλειψη του
σεβασμού είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να πλησιάσει η
Χάρις του Θεού. Όσο πιο πολύ σεβασμό έχουν τα παιδιά
στους γονείς, στους δασκάλους, στους μεγαλύτερους γενικά,
τόσο δέχονται την Χάρη του Θεού. Όσο ατίθασα είναι, τόσο
εγκαταλείπονται από την Χάρη του Θεού. Η κοσμική
ελευθερία έδιωξε όχι μόνον την ευλάβεια αλλά και την
κοσμική ευγένεια. Έρχονται εκεί στο Καλύβι μερικά παιδιά και
φωνάζουν στον πατέρα τους: «Ε, πατέρα, έχεις τσιγάρα;
τέλειωσαν τα δικά μου». Που πρώτα; Και να κάπνιζε κανένα,
θα κάπνιζε κρυφά. Τώρα σαν να μη συμβαίνει τίποτε! Πώς να
μην απογυμνωθούν μετά τελείως από την θεία Χάρη; Σήμερα
κοπέλες βρίζουν τα αδέλφια τους, επειδή θρησκεύουν,
μπροστά στον πατέρα και την μητέρα με τόσο βρώμικες
κουβέντες, και ο πατέρας δεν λέει τίποτε. Σηκώθηκαν τα
μαλλιά μου, όταν το άκουσα. Παραμιλούσα όταν έμεινα
μόνος.
Το κοσμικό περιβάλλον και οι κοσμικοί γονείς
καταστρέφουν τα παιδιά. Το περιβάλλον επιδρά πολύ. Λίγα
παιδιά είναι που έχουν συστολή και φιλότιμο. Τα περισσότερα
παιδιά που είναι άγρια, είναι γιατί φέρονται με αναίδεια.
Πολλοί γονείς μου φέρνουν τα παιδιά τους και μου λένε:
«Πάτερ, το παιδί μου έχει δαιμόνιο». Και βλέπω ότι τα παιδιά
δεν έχουν δαιμόνιο – Θεός φυλάξοι! Λίγα είναι τα παιδιά που
έχουν δαιμόνιο. Όλα τα άλλα έχουν μια εξωτερική δαιμονική
επήρεια. Δηλαδή το δαιμόνιο τα κάνει κουμάντο απ’ έξω. δεν
είναι μέσα τους, αλλά την δουλειά του και απ’ έξω την κάνει.
Και από πού ξεκινάει; Από την αναίδεια. Όταν τα παιδιά
μιλούν με αναίδεια στους μεγαλυτέρους, διώχνουν την Χάρη
του θεού. Και όταν φύγει η Χάρις του Θεού, έρχονται τα
ταγκαλάκια και τα παιδιά αγριεύουν, κάνουν αταξίες. Ενώ τα
παιδιά που έχουν ευλάβεια, σεβασμό, ακούν τους γονείς,
τους δασκάλους, τους μεγαλυτέρους, δέχονται συνέχεια την
Χάρη του θεού και έχουν την ευλογία Του. Τα σκεπάζει η
Χάρις του Θεού. Η πολλή ευλάβεια στον Θεό, με τον πολύ
σεβασμό στους μεγαλυτέρους, φέρνει την πολλή θεία Χάρη
στις ψυχές και τα χαριτώνει, μέχρι που προδίδονται από την
θεία λάμψη της Χάριτος. Η Χάρις του Θεού δεν πάει στα
ανταρτάκια. πάει στα φιλότιμα, στα φρόνιμα, στα ευλαβικά
παιδιά. Και τα παιδιά που έχουν σεβασμό, ευλάβεια
φαίνονται. Έχουν ένα βλέμμα που ακτινοβολεί! Και όσο πιο
πολύ σεβασμό έχουν στους γονείς, στους μεγαλυτέρους, τόσο
δέχονται την Χάρη του Θεού. Όσο ατίθασα είναι, τόσο
εγκαταλείπονται από την Χάρη του Θεού.
Όποιος αρχίζει: «Όχι, θέλω εκείνο, θέλω το άλλο», με
μια απαίτηση, θα γίνει αντάρτης, θα γίνει διάβολος. Γιατί και
ο Εωσφόρος ήθελε να βάλει τον θρόνο του πάνω από τον
θρόνο του Θεού. Να δείτε, όλα τα παιδιά που τους κάνουν τα
θελήματα γίνονται ανταρτάκια. Εάν δεν μετανοήσουν τα
παιδιά, για να απαλλαγούν από το κακό κύμα που τα χτυπάει,
και συνεχίσουν να φέρονται με αναίδεια, τότε – Θεός
φυλάξοι! – γίνεται διπλή εγκατάλειψη και φθάνουν σε σημείο
να μιλούν και για τον Θεό άσχημα, και τότε πια
κουμαντάρονται από τα κακά πνεύματα.
«Με Πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» (τ. Α’)

Ταπεινωση Γέροντος Παϊσιου

Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή
γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη
της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάνα, η οποία έδωσε και το υλικό για
τη σάρκα μας στη πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ότι της πετάμε, από
καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα
σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της
αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.
Ο ταπεινός άνθρωπος όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι
και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του.
Ενώ ζη περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που
οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου,
γιατί είναι περιφρονημένος πιά από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις,
οι αδικίες κλπ. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότι με αυτά
καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως, που δεν έφταιξαν, είναι
μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι
για την αγάπη του Χριστού.
Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις
για να θεραπευθούν ή για να λάβουν μισθό (όταν δε φταίνε), είναι πιο ανόητοι
και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι
φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήση με τη βελόνα), και υποφέρουν τον
πυρετό συνέχεια και τον βήχα.
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ' αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν
τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ' εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την
περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.
Δεν ωφελεί να τρίβη κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν
τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική
μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τόν Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο
που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώση, δε ξέρει τι ζητάει, διότι οι
αρετές δεν αγοράζονται σάν τα ψώνια στο μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά
μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την
αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε. Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα
χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει
πνευματικά σαν Άγγελος, και έτσι χωράει από την στενή πύλη του
Παραδείσου.

Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την
τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ.) και αφήνει τους
ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό
φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τί λένε οι άνθρωποι,
αλλά τί θα πή ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως.
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο ή σε ολιγόμυαλο και έχει την
απαίτηση να βρη κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο
κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το
μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό.
Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν
σκοντάφτουν ποτέ στην πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο
ίδιος ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με
τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό
δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό
κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν
πέφτει.
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους
δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθή να ρωτήση
έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάση στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που
συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την
Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται.
Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς
τους και πιστεύουν με πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ
αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό
θησαυρό μέσα τους, χωρίζουν να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι
άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους
άλλους.
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται
πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθής - τον
συμβουλευθής ή πης τα ελαττώματά σου - τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή.
Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από
αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει
ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνη συνέχεια
εξηγήσεις μέχρι να καθαρίση ο νους και η καρδιά, για να μπορή να βλέπει
καθαρά.

Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την
εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθειά
τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο και αυξάνεται και η πίστη του πιο
πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού.
Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και
εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού, στέκεται πάντα στην
επιφάνεια των πραγμάτων, και δεν μπορεί να προχωρήση στο βάθος, όπου
βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίση πνευματικά.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ: «Η Κατάκριση και η Ανεξικακία»

Μη κατακρίνεις κανένα, κι αν ακόμα τον βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια να αμαρτάνει. Λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε».
Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του δεν προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε τον εαυτό σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.

Να κρίνεις την κακή πράξη, όχι αυτόν που την έκανε. Πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλότερο απ’ όλους. Πρέπει να συγχωρούμε κάθε κακό του πλησίον και να μισούμε μόνο τον διάβολο που τον παρέσυρε.

Συμβαίνει κάποτε να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη αυτή μπορεί να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις.

«Όταν κατακρίνεις τον πλησίον, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, τότε κρίνεσαι μαζί του κι εσύ γι’ αυτό που τον κρίνεις. Η κρίση και η κατάκριση δεν ανήκουν σ’ εμάς, αλλά μόνο στο Θεό, τον μεγάλο Κριτή, που γνωρίζει την καρδιά μας και τα κρυφά πάθη της φύσεώς μας».

Η κατάκριση φέρνει την εγκατάλειψη του Θεού. Κι όταν ο Θεός εγκαταλείψει τον άνθρωπο στις δικές του μόνο δυνάμεις, ο διάβολος είναι έτοιμος να τον συνθλίψει, όπως η μυλόπετρα αλέθει το σιτάρι.

Ας έχουμε πάντοτε στον νου μας τα λόγια του Αποστόλου: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση». Γιατί είναι άγνωστο πόσο καιρό θα μπορέσουμε να παραμείνουμε στην αρετή. Όταν κάποιος σε προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, δεν πρέπει να τον εκδικηθείς, αλλ’ αντιθέτως να τον συγχωρήσεις από την καρδιά σου. Κι αν η καρδιά σου αντιστέκεται, να την κάμψεις έχοντας πίστη στο λόγο του Κυρίου: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».

Δεν πρέπει να διατηρούμε στη καρδιά μας κακία ή μίσος για τον άλλο, έστω κι αν μας εχθρεύεται. Οφείλουμε να τον αγαπάμε, κι όσο μπορούμε να τον ευεργετούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου: «Αγαπάτε τούς εχθρούς υμών». Αν αγωνισθούμε κατά τη δύναμή μας να εκπληρώσουμε την εντολή αυτή, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει στη καρδιά μας το θείο φώς, που θα μας φωτίζει τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ,

Ας θελήσουμε να μοιάσουμε στα αγαπημένα παιδιά του Θεού. Ας ζηλέψουμε την πραότητα του Δαβίδ, για τον οποίο είπε ο υπεράγαθος και φιλάγαθος Κύριος ότι βρήκε άνθρωπο που Τον ευαρεστεί και τηρεί όλες τις εντολές Του.

Έτσι εκφράζεται για τον Δαβίδ, τον αμνησίκακο και αγαθό προς τους εχθρούς του. Γι’ αυτό κι εμείς δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εκδικηθούμε τον αδελφό μας, αν θέλουμε, κατά τον όσιο Αντίοχο, να μη συναντήσουμε εμπόδιο την ώρα της προσευχής.

Ο νόμος προστάζει να μεριμνούμε για το υποζύγιο του εχθρού. Για τον Ιώβ έδωσε μαρτυρία ο ίδιος ο Θεός ότι ήταν άνθρωπος άκακος. Ο Ιωσήφ δεν εκδικήθηκε τους αδελφούς του, που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν. Ο Άβελ πήγε στον αδελφό του Κάϊν με απλότητα και χωρίς υποψίες.

Όπως μαρτυρεί ο λόγος του Θεού, όλοι οι άγιοι έζησαν με ακακία. Ο Θεός μας έδωσε εντολή να έχουμε έχθρα μόνο εναντίον του «όφεως», ο όποιος απάτησε εξ αρχής τον άνθρωπο και τον έδιωξε από τον Παράδεισο, δηλαδή εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Έδωσε επίσης ο Κύριος εντολή να έχουμε έχθρα εναντίον των Μαδιανιτών, δηλαδή των ακαθάρτων πνευμάτων της ασωτίας και υψηλοφροσύνης, που σπείρουν στην καρδιά τους αισχρούς λογισμούς.

Το όριο της αρετής και της σοφίας είναι να ενεργούμε πάντοτε με διάκριση και ανεξικακία, χωρίς πονηρία και υστεροβουλία.

Αρχιμ. Τιμοθέου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Παρακλήτου. «Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ» – σύντομες διδασκαλίες. Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1988